کارگردان : تاد هینز / نویسنده : سامی بروچ / بازیگران : ناتالی پورتمن / جولین مور / چارلز ملتون
خلاصه داستان : بازیگری جوان برای تحقیقات درباره نقش خود وارد زندگی یک زوج می‌شود که بیست سال قبل عاشقانه بدنام آنها در سراسر کشور را در بر گرفته بود.


نیویورک تایمز
خنده‌دار ترین فیلم جشنواره‌ کن

نقش جولین مور در حالی در مقابل ناتالی پورمن قرار گرفته که هر دوی آن‌ها به شکل مذبوحانه‌ای درگیر خودشیفتگی هستند. تاد هینز از کیفیت سرگرم کننده‌ فیلمش در جشنواره اطمینان داشت. در انتهای صحنه‌ دوم فیلم تقریبا کل سالن داشت از خنده منفجر می‌شد و جالب اینکه وقتی بعد از اکران اول با هینز قرار قهوه گذاشتم گفت این اتفاق طی فرآیند تدوین افتاد و ما هم از آن استقبال کردیم. در واقع دلیل کمیک بودن آن همین است که برنامه‌ریزی برای آن نداشتیم. و چه بهتر اینکه فیلم طوری از آب در آمد که مخاطب اجازه‌ تجربه‌ لذت خنده را داشته باشد. شخصیت گریس، یا همان جولین مور از نمونه‌ مستند سال ۱۹۹۷، مِری کِی لِتورنو گرفته شده که در ۳۵ سالگی به پسری ۱۳ ساله تجاوز می‌کند، از او باردار می‌شود و پس از تولد بچه باهم ازدواج می‌کنند. اما درام از جایی شروع می‌شود که ناتالی پورتمن قرار است نقش او را ایفا کند اما گریس میخواهد ویترینی زیبا از زندگی خودش و آن مرد جوان به او ارائه دهد. او همچون راوی غیر قابل اعتماد وارد فیلمنامه می‌شود و قصه را جذاب می‌کند.
این احتمالا جریان اصلی‌ترین فیلمیست که هینز تا به حال کارگردانی کرده و به گفته‌ خودش از اینکه منتقد‌ها آن را مسخره دیده‌اند احساس بدی ندارد. چون به نظرش اینجور واژگان فقط برای به جور چپاندن فیلم‌ها در یک دسته‌ی خاص است و اساس منطقی ندارد.

هالیوود ریپورتر
پورتمن و مور، یک سر و گردن بالاتر از خود فیلم

روان‌شناسی، هویت دوگانه، اجتماع و رفتار جنسی از جمله مضامینی‌ست که تاد هینز می‌خواهد از لایه‌های محتوایی اثر به مخاطب منتقل شود. علیرغم این‌ها، خود او و خصوصا فیلمنامه، تلون احساسات جاری در فیلم را سرکوب می‌کنند. استفاده از موسیقی درست ، بازی با باور مخاطب درباره‌ شخصیت و انتظار شخصیت‌ها از هم قابل قبول است، اما کافی نیست. روایت فیلم به صورتی است که من فکر کردم خودِ گریسی رابطه با شوهر جوانش را فقط از دید خودش نوشته و آن را به پایان برده. بازی پورتمن درخشان و در لحظاتی یادآور قوی سیاه می‌شود. کوتاه سخن، مضاف بر اینکه دست گذاشتن روی ضعف‌ها و زخم‌های گذشته همیشه دردناک است، فیلم نکته‌ی خاص دیگری ندارد.

گاردین
صادق، صمیمی و بی‌رحم

تاد هینز و فیلمی شبیه رمان‌های پاتریشیا های‌اسمیت فیلمی صادق، صمیمی و بی.رحم را شاهد بودیم که به رمان‌های پاتریشیا های اسمیت شبیه بود. می‌توانم بگویم فیلم از بعضی نظرگاه‌ها از کارول هم بیرحمانه‌تر بود. دو زن در دوره‌ای حساس از زندگی‌شان باهم تصادم می‌کنند و این موضع گیری متقابل واقعا سهمگین است. فیلم با نماهای بسته از نگاه‌هایی که باهم برقرار میکنند پرسونای برگمان را به ذهن متبادر می‌کند. مور زن کنترل گری‌ست که با درآمد شوهر بسیار جوانش زندگی میکند و جز پختن کیک و شیرینی علاقه‌ی خاصی را دنبال نمیکند. در آن سو نقش پورتمن را داریم که در جولیارد بازیگری خوانده، هم‌سن شوهر اوست و برای تحقیق و اطلاعات بدست آوردن وارد زندگیشان می‌شود. یکی از عمده ترین مشکلات فیلمنامه نپرداختن به دوره‌ زمانی است که گریس به علت تجاوز به یک کودک(شوهر فعلی‌اش) در زندان به سر میبرده و این خیلی ضربه‌ بزرگی‌ست. علی ای حال پورتمن اجرای درخشانی دارد و از آن تبخترِ نابغه‌منشانه‌ جولین مور هم کمی کاسته شده و این خیلی خوب است.

واکنش‌های آنی جشنواره کن 2023 را بخوانید: 

واکنش آنی از کن 76( می 2023) : برگ‌های افتاده ( آکی کوریسماکی )

واکنش آنی از کن 76( می 2023) : هیولا ( هیروکازو کوره ادا )

واکنش آنی از کن 76( می 2023) : آناتومی یک سقوط (ژوستین تریه )

واکنش آنی از کن 76( می 2023) : ایندیانا جونز شماره‌گیر مرموز ( جیمز منگولد )

واکنش آنی از کن 76( می 2022) : قاتلین ماه کامل ( مارتین اسکورسیزی )

واکنش آنی از کن 76( می 2023) : محوطه مورد علاقه ( جاناتان گلیزر )

واکنش آنی از کن 76( می 2023) : استروئید سیتی ( وس اندرسون )

واکنش آنی از کن 76( می 2023) : درباره علف‌های خشک ( نوری بیلگه جیلان )

واکنش آنی از کن 76( می 2023) : روزهای عالی ( ویم وندرس )

واکنش آنی از کن 76 (می 2023) : درخت بلوط پیر (کن لوچ )