کارگردان: جو رایت / بازیگران: ایمی ادامز، جولیان مور، گری اُلدمن، آنتونی مکی/ تهیه کننده: کمپانی قرن بیستم، اسکات رودین / توزیع کننده: استودیو والت دیزنی / امتیاز در سایت آی.اِم.دی.بی:  ۵.۷ از ۱۰ /امتیاز در سایت  راتن تومیتوز:   ۲۵ از ۱۰۰  /امتیاز در سایت متاکریتیک:  ۴۱ از ۱۰۰

خلاصه: یک زن که  به بیماری برون‌هراسی دچاراست متوجه وقوع یک جنایت در همسایگی‌ خود می‌شود.

*

بعد از تجربه های موفق‌ جو رایت در اقتباس از آثار ادبی نظیر غرور و تعصب (۲۰۰۵) و آناکارنینا (۲۰۱۲) این کارگردان بریتانیایی در جدیدترین فیلمش به نام زنی پشت پنجره با نقش‌آفرینی ایمی آدامز و گری اُلدمن، دست به اقتباس آزاد از اثر شاخص سینمای کلاسیک یعنی پنجره عقبی (آلفرد هیچکاک /۱۹۵۴) زده است. داستان زنی با مشکل برون‌هراسی که شاهد ارتکاب یک جنایت در همسایگی‌ خود می‌شود. فیلم در زیباشناسی کم نمی‌گذارد. قاب هایی از ساختمان قدیمی با پلکان چوبی و پنجره هایی بزرگ که نور پسِ پرده هایش هماهنگ با آشفتگی یا آرامش ذهنی صاحبخانه تغییر رنگ می‌دهند. اجرای آدامز عالی‌ست و  گری اُلدمن و جولیان مور در حضور کوتاهشان تماشایی هستند اما بازی ها یکدست نیست. سایر گروه بازیگری یا زیرمتوسط اند یا اصلا به حد تیپ شخصیتی هم نمی‌رسند. زنی پشت پنجره در هسته مرکزی‌ اش یعنی فیلمنامه لنگ می‌زند و حتی قبل از رسیدن به نیمه روایت به سکته می‌افتد. این فیلم که می‌توانست یک نسخه امروزی از اثر پرتعلیق هیچکاک باشد، حتی نمی‌تواند در وام گیری از اِلمان‌های کلاسیک و تلفیقشان با مدرنیته به هارمونی مناسبی برسد.

گویا قرار بوده در یک چهارم انتهایی با تغییر لحن روایی روبرو باشیم - نمونه منسجم تر آن در انگل (بو جونگ هو /۲۰۱۹)- اما اَلکن بودن در اجرای آن نهایتاً به عدم تعادل در روایت ختم شده. خروجی این اتفاق هم نمایش درگیری و نزاع خانگی از نوع بسیار کلیشه‌ای و هالییودی‌اش در انتهاست. یعنی مخاطب را به هیجان می‌آورد اما غافلگیرش نمی‌کند. چون صحنه‌ها همان چیزیست که هزاربار بلکه بیشتر در دیگر فیلم‌ها دیده و با آنها به هیجان آمده. در اینجا هم مانند اثر قبلی کارگردان یعنی تاریک‌ترین ساعت (۲۰۱۷) با فیلم متوسطی مواجه‌ایم که به لطف بازیگران قوی‌اش از سقوط فرار کرده. این درجا زدن برای جو رایتِ خلاقی که تاوان (۲۰۰۷)  را با آن دونیمه‌ متفاوتش ساخت و در آناکارنینا تئاتر سینمایی به راه انداخت اصلا خبر خوبی نیست.