کارگردان: لی جنیاک/ بازیگران: کیانا مادیرا، اولیویا اسکات ولش، اشلی زوکرمن/ کمپانی تهیه‌کننده: استودیو قرن ۲۰/ توزیع کننده: نتفلیکس/ ژانر ترسناک، معنایی/ میانگین امتیازات در آی.ام.دی.بی: ۶.۵ از ۱۰، میانگین امتیازات در متاکریتیک: ۶۵ از ۱۰۰

خلاصه فیلم: در سال ۱۹۹۴ گروهی از نوجوانان که به شکل اتفاقی با یک نیروی شیطانی قدیمی به نام (سارا فیر) مواجه می‌شوند؛ چیزی شبیه به روح نفرین شده که مسئول قتل‌هایی وحشیانه طی ۳۰۰ سال اخیر در شهر محل زندگی این نوجوانان است و آنان دنبال راهی هستند تا از نفرین جادوگر (سارا فیر) رهایی پیدا کنند.

آثار ژانر ترسناک علاوه بر جذابیت ویژه و محبوبیت فراوانشان پتانسیل بالایی در توسعه داستان خود دارند. آن‌ها می‌توانند به واسطه پیوندی که با تاریخ و ماوراء الطبیعه دارند به گذشته سفر کنند، از ادیان و فرقه‌های جالب تاثیر بگیرند و درکنارش به فیلم‌های برتر این ژانر ارجاع بدهند و از طریق بازسازی صحنه‌های مشابه آن‌ها اعتباری هم کسب کنند. این موضوع برای فیلم‌های اسلشر هم صدق می‌کند چرا که نمایش اغراق‌آمیز خشونت به‌تنهایی یک عنصر هیجان‌آور و مخاطب‌پسند است. شاید به همین دلیل تولید چنین آثاری راحت و کم‌زحمت به‌نظر می‌رسد. در واقع همان دامی که سازندگان خیابان ترس را گرفتار خودش کرد. دامِ ساده‌انگاری!

قصه خیابان ترس قرار بوده از یک نفرین کشنده در دهه ۹۰ آغاز شود، در ادامه و برای آشکارکردن پیچیدگی‌های ماجرا به دهه ۷۰ سفر کند و در نهایت به محل شکل‌گیری تمام اتفاقات یعنی سه قرن قبل برسد. در تمام این مدت هم این نفرین که متعلق به جادوگری با نام سارا فیر است در تعقیب شخصیت‌ها و بلای جانشان باشد. اما خروجیِ این ایده‌ی گسترده چیزی جز هیولای فرانکشتاینی از آثار تکراری گذشته نیست؛ هیولایی بی روح، بی‌جان و غیرقابل تحمل. این سه‌گانه با وجود بهبود تدریجی ساختارش در قسمت‌های انتهایی، در اغلب بخش‌ها دچار ضعف شدید است؛ از بازی‌های اغراق‌آمیز و دیالوگ‌های کلیشه‌ای گرفته تا صداگذاری مصنوعی، حفره‌های داستانی، اوج و فرودهای کنترل‌نشده و به‌طور کلی هر جنبه مهمی که باید حداقل‌های کیفی در آن رعایت می‌شده اما چنین اتفاقی نیفتاده‌است.

با این اوصاف اما تماشای این سه‌گانه اهمیت زیادی دارد چرا که مانند یک کتاب راهنما برای تولید اثری بی‌کیفیت، تمام ویژگی‌های اصلی یک محصول شکست‌خورده را دارد و دیدنش میتواند جنبه آموزشی داشته باشد. اگر می‌خواهید به اهمیت شخصیت‌پردازی، چینش عناصر دلهره‌آور و تلفیق باورپذیر ماوراءالطبیعه با دنیای واقعی در سریال چیزهای غریبه (برادران دافر/ از ۲۰۱۶ ) و همچنین استفاده از خطوط زمانی متفاوت، روابط پیچیده شخصیت‌ها و حفظ منطق روایی در سریال آلمانی تاریک (باران بو اودار/ ۲۰۲۰- ۲۰۱۷ ) پی ببرید حتما خیابان ترس را تماشا کنید.