کارگردان: استیون سودربرگ / بازیگران: بنیسیو دل‌تورو، دیوید هاربر، دان چیدل / شرکت تولیدکننده: برادران وارنر / پخش از: اچ.بی.اُ مکس / امتیاز در آی.ام.دی.بی: ۶.۵ از ۱۰ / امتیاز در راتن تومیتوز: ۹۰ از ۱۰۰ / امتیاز در متاکریتیک:  ۷۶ از۱۰۰

خلاصه فیلم: این فیلم ماجرای گروهی از مجرمین غیرحرفه‌ای را به تصویر می‌کشد که باید در مأموریتی به ظاهر ساده سندی را به سرقت ببرند.

*

آخرین اثر استیون سودربرگ بعد از فیلم‌های متوسط و نیمه‌تجربیِ اخیرش بازگشت قابل قبولی برای او محسوب می‌شود. محصولی پرستاره و در ژانر جنایی که انسجامش را به فیلمنامه پرکشش و کم‌اشتباه اد سلیمان مدیون است. قصه از فضای امروزی فاصله گرفته، در دهه پنجاه میلادی در ایالت جرم‌خیز دیترویت آغاز شده و بی هیچ مقدمه‌ای سفرش را به دنیای زیرزمینی‌‌ِ ارازل، کلاهبرداران و مافیا از سر می‌گیرد.

قصه با گوشه‌چشمی به محله چینی‌ها (رومن پولانسکی/ ۱۹۷۴) در همان یک‌چهارم ابتدایی دچار چرخش روایی می‌شود و خودش را از زیر سایه ژانر سرقت خارج می‌کند. رفته رفته شخصیت‌های فرعی و اصلی از یکدیگر متمایز می‌شوند و جریان فیلم حول محور دو کاراکتر اصلی ( دل‌تورو و چیدل ) ادامه پیدا می‌کند. با وجود هیجان‌آفرینی و غافل‌گیری‌های متعدد، اما ریتم فیلم در نیمه دچار افت محسوس می‌شود و اضافه‌ شدن لایه‌های روایی هم چندان کمکی به آن نمی‌کند. همین پیچیدگیِ اضافی منجر به حواس‌پرتی و فاصله گرفتن بیننده از جریان قصه شده و باعث می‌شود به محض تمام شدن فیلم کوچک‌ترین اثری از آن در ذهن مخاطب باقی‌نماند.

از همان لحظات ابتدایی شاهد حضور جدی موسیقی و فیلم‌برداری با لنزهای غیرمعمول هستیم. استفاده از این نوع تصویربرداری فراتر از یک شیطنت فرمی یا خودنمایی خلاقانه است و کاربرد آن در فضاسازی قصه رفته رفته آشکار می‌شود. این زاویه‌های عجیب و چرخش‌های دورانی دوربین به عدم تعادل و ثبات‌فکری در شخصیت‌ها اشاره دارد و به سکانس‌های متعدد داخلی نوعی خفقان اضافه می‌کند. با این وجود پررنگ‌ترین مسئله فیلم اهمیت نقش نشانه‌هاست. سودربرگ  و سلیمان با جدی گرفتن پیش‌آگاهیِ مخاطب، سرنخ‌هایی در اختیارشان قرار می‌دهند تا آن‌ها هم نقشی در حل‌کردن پازل‌های تودرتوی قصه داشته باشند. در عین حال که در نهایت فیلم دست بالا را داشته و از عنصر غافلگیری استفاده می‌کند؛ کاری که در مجموعه یارهای اوشن (۲۰۰۱-۲۰۱۸) هم شاهدش بودیم. می‌شود گفت این اثر نه سطحی‌نگری فیلم‌های تجاری هالیوود را دارد و نه به پای کارهای قوی‌تر خود فیلمساز می‌رسد. تجربه‌ای قابل احترام ولی فراموش‌شدنی.