با اعلام شدن برندگان اسپیریت اِواردز- بهترین های سینمای مستقل آمریکا- و درخشش نام ریز احمد به عنوان بهترین بازیگر مرد برای فیلم صدای متال (داریِس ماردر/ ۲۰۱۹) بار دیگر فرصتی به دست آمد که این بازیگر به کانون توجه سینمادوستان تبدیل شود. جوانِ ریز نقشِ بااستعدادی که بعد از تجربه حضور در فیلم‌های تجاری، امسال توانست با یک بازی قابل توجه به فصل جوایز راه یافته و در کنار بزرگانی همچون گری اُلدمن و آنتونی هاپکینز برای تصاحب مجسمه طلایی اسکار به رقابت بپردازد.

مهارت در بازیِ چشمی

ریز (رضوان) احمد متولد لندن است و اصالت پاکستانی-بریتانیایی دارد. شروع کارش در سینما با فیلم جاده‌ای به گوانتانامو (مایکل وینترباتم/ ۲۰۰۶) رقم خورد و روند حضور او در تولیدات مستقل تا سال های آینده نیز ادامه داشت. سرانجام به واسطه بازی در فیلم تحسین شده شبگرد (دَن گیلروی/ ۲۰۱۴)  و همبازی شدن با جیک جیلنهال این فرصت را به‌دست آورد که دیده شود. با اینکه تسلط او در بازی با چشمانش تحت تاثیر نمایش خیره کننده جیلنهال قرار گرفت اما این موقعیت را برایش فراهم کرد که مورد توجه استودیوهای مهم فیلمسازی قرار بگیرد و پیشنهادهای قابل قبولی دریافت کند تا بلکه نهایتاً راهش در مسیر ستاره شدن در هالیوود هموارتر شود. به این صورت که دو سال بعد در فیلم‌های تجاری مطرحی همچون جیسون بورن (پائول گرین‌گرس/۲۰۱۶) و جنگ ستارگان: یک سرکش (گرت ادواردز/ ۲۰۱۶) ایفای نقش کرد. این مسیر با بازی در فیلم ابرقهرمانی استودیوی مارول یعنی ونوم (روبن فلشر/ ۲۰۱۸) به اوج رسید.

با این وجود اتفاقی که سبب معرفی احمد به محافل هنری معتبر شد، بازی او در مینی‌سریال‌ شب (استیو زیلیان/ ۲۰۱۶) بود؛ نقشی که به عنوان شخصیت اصلی در یک درام جنایی درگیر مشکلاتی می‌شود. این مینی‌سریال با یک رویکرد انتقادی به مسئله مهاجران، ضعف در دایره تحقیقاتی و نظام قضایی و همچنین رواج مواد مخدر در زندان های آمریکا می پردازد. شخصیت اصلی بعد از تجربه سلسله حوادثی عجیب از یک قربانی به یک مهره در این سیستم فاسد تبدیل می‌شود. ریز احمد به زیبایی موفق می‌شود این سیر تحول و تغییرات تدریجی شخصیت را به نمایش بگذارد. نقشی که در نهایت برای او جایزه امی را به ارمغان آورد.

بازگشت به دنیای فیلم مستقل

از همان واکنش‌های اولیه به فیلم صدای متال پیدا بود که با محصول مستقل مهمی روبرو هستیم اما بیشتر از استقبالی که معطوف به خود فیلم بود، نگاه‌ها به بازی دور از انتظار ریز احمد جلب شد. او که در این فیلم نقش یک موزیسین ناشنوا را بازی می کند، به تنهایی بار درام فیلم را به دوش می‌کشد و مخاطب را در دنیای غریب شخصیتش غرق می‌کند. این نقش آفرینی حرفه‌ای در نهایت او را به جمع پنج نامزد نهایی بهترین بازیگر نقش اصلی جوایز اسکار راه داد.

صدای متال: وحشت از سکوت

در این فیلم ما با جوان  درامری همراه می شویم که به سبک خاصی از زندگی وابستگی پیدا کرده و تنها چاره دور ماندن از مشکلش یعنی اعتیاد را در نوازندگی و سفر کردن همراه با معشوقه‌اش می بیند. گویی که این شیوه زندگی تنها درمان برای سرکوب کشمکش‌های درونی‌اش محسوب می‌شود و فقط با وجود موسیقی گوشخراش و آوازهای دیوانه‌وار می تواند از وسوسه‌ها و درگیری‌های ذهنش فرار کند. به همین دلیل با مسئله ناشنوا شدنش همچون یک تهدید برخورد می کند؛ چرا که آن را نه صرفاً یک تغییر در زندگی بلکه مانعی برای حفظ ثبات در وضعیت فعلی‌اش می داند.شخصیتی که بی‌تابانه برای برگشت به وضعیت سابقش دست و پا می‌زند و نمی‌خواهد کوچکترین قدمی در مسیر پذیرش شرایط فعلی‌اش بردارد.

بازیِ سهل و ممتنع

شیوه‌ای که ریز احمد در برخورد با فراز و فرودهای این شخصیت به کار می‌گیرد بسیار قابل توجه است. او موفق می‌شود تا وحشت شخصیتش از این موقعیت ناخواسته را بدون توسل به اکت‌های اغراق‌آمیز منتقل کند و مهمتر از آن در قالب یک شخص ناشنوا کاملا باورپذیر ظاهر شود. نقش آفرینی مسلطی که شاید در نگاه اول ساده به نظر برسد اما این سادگی نشات گرفته از تسلط او در اجرا و رعایت حدود پیچیدگی های کاراکتر است. در قسمتی از فیلم که روبروی رئیس مجموعه ناشنوایان نشسته و سعی در قانع کردن او برای تغییر این وضعیت را دارد، می‌توانیم بی‌قراری شدید این شخصیت و ترس او از ساکن ماندن را ببینیم. هر چند این احساسات آشوب‌زده اغلب در سکوت و به وسیله بازی چشمی ماهرانه و قوی احمد انتقال داده می‌شوند.

در نهایت او از فرصتی که چالش های این نقش در اختیارش قرار می‌دهد به درستی استفاده می‌کند و با این نقش‌آفرینی نقطه اوج کارنامه هنری‌اش را رقم می‌زند.