اسکار امسال در کنار تمام حواشی و اتفاقات عجیبش  سالی سرشار از رکوردشکنی برای آسیایی‌ها بود. از مهم‌ترین موارد آن هم می‌توان به نامزد شدن یک بازیگر آسیایی_آمریکایی در شاخه‌ بهترین بازیگر نقش اصلی مرد اشاره کرد. موضوعی که تا پیش از آن در تاریخ انتخاب‌های اعضای آکادمی سابقه نداشت و نویددهنده نگاهی تازه‌ و فارغ از ملیت به هنرمندان بود. اما این بازیگر چه ویژگی‌های منحصربفردی برای کسب چنین عنوان تاریخ‌سازی داشت؟ استیو ین، این آسیاییِ شگفتی‌ساز، کیست؟

ابتدای مسیر: از روانشناسی تا بازیگری

ین در سئولِ کره جنوبی متولد شد اما در ادامه همراه با خانواده اش به رجینا (شهری در کانادا) و سپس به ایالت میشیگان در آمریکا مهاجرت کرد. مدرک روانشناسی‌اش را از کالج همین ایالت گرفت و در آن‌جا با دنیای بازیگری آشنا شد. این علاقه سرانجام باعث شد او در سال ۲۰۰۵ به شهر شیکاگو برود و بخت بازیگری‌اش را در آن جا امتحان کند. در این شهر موفق شد به یک مجموعه نمایش کمدی راه پیدا کند و نهایتا در سال ۲۰۰۹ برای پیگیری جدی این حرفه به لس انجلس برود. او کارش را با شرکت در فیلم‌های کوتاه آغاز کرد و در کنار آن بعنوان بازیگر مهمان در مجموعه‌های تلویزیونی حاضر شد. در همین زمان به جمع بازیگران سریال مردگان متحرک (فرانک دارابونت / ۲۰۱۰) پیوست.

این سریال از همان فصل اول مورد توجه مخاطبان و همچنین تمجید منتقدان قرار گرفت. سریالی آخرالزمانی با محوریت حمله زامبی‌ها و تلاش انسان‌های بازمانده برای بقا. ین با وجود اینکه نقش اصلی این مجموعه نبود و در سال ۲۰۱۶ نیز  از این سریال جدا شد، اما توانست به خوبی دیده شود و این شهرت به هموار شدن مسیر هنری‌اش کمک فراوانی کرد. او همچنین در کنار بازی در سریال‌ها به صداپیشگی نیز مشغول شد و در مجموعه های انیمیشنی بسیاری از جمله آواتار: افسانه کورا (برایان نیتزکو / ۲۰۱۴-۲۰۱۲)، وُلترون: مدافع افسانه‌ای (لورن مونتگومری /  ۲۰۱۸-۲۰۱۶) به گویندگی پرداخت.

کارنامه متنوع سینمایی

اولین فیلم بلندی که ین در آن ایفای نقش کرد سرچشمه‌های من (مایک کیهیل / ۲۰۱۴) نام داشت. اثری جالب که بدلیل خاص بودن موضوعش آن‌چنان دیده نشد. فیلم مهم دیگرش اوکجا (بونگ جون هو / ۲۰۱۷) یک محصول تجاری و بین المللی با دغدغه‌های زیست‌محیطی بود، فیلمی با حضور چهره‌های مطرح از جمله  تیلدا سوئینتن و جیک جیلنهال همراه با کارگردان نام آشنای کره ای،  همان فیلمسازی که دوسال بعد برای فیلم انگل (۲۰۱۹) برنده چندین اسکار شد. او سال بعد در فیلم مستقل دیگری به نام ببخشید مزاحم شما شدم (بوتس رایلی / ۲۰۱۸) نقش آفرینی کرد. اما چنین نقش های عمدتا فرعی برای او کافی نبود.

ین برای دیده شدن احتیاج به فرصتی برای نمایش استعدادش داشت. این فرصت با فیلم سوزاندن (لی چانگ دونگ /۲۰۱۸)  بدست آمد. نقشی که استیو ین در سوزاندن ایفا کرد اوج هنرنمایی‌اش تا آن زمان بود. شخصیت عجیب و محوری فیلم که پیچیدگی و گمراه کننده‌بودنش باید به بیننده تفهیم می‌شد. آزمونی که ین از آن سربلند بیرون آمد و موفق به دریافت جوایز انجمن منتقدین فیلم ۲۰۱۸ لس آنجلس، انجمن منتقدین فیلم فیلم تورنتو ۲۰۱۸، حلقه فیلم منتقدین فلوریدا ۲۰۱۸ و انجمن ملی منتقدین فیلم ۲۰۱۸ شد.

میناری: خانواده همه چیز است

میناری (لی ایزاک چانگ / ۲۰۲۰) روایت‌گر زندگی یک خانواده آسیایی مهاجر در آمریکای دهه ۸۰ است. اثری پیرامون مصائب مهاجرت و ستایش ارزش‌های خانوادگی، با نگاهی غیرکلیشه‌ای به اختلافات فرهنگی غرب و شرق که با وجود ریتم آرامَش بیننده را با دنیای خود همراه می‌کند. از همان واکنش‌های اولیه به این فیلم صحبت از بازی قابل توجه ین به میان آمد. او که خودش هم با مسائل و چالش‌های مهاجرت غریبه نیست، توانسته با اضافه کردن تجربه‌های شخصی - هم به روایت اثر و هم در جنس بازی‌اش- به سطح قابل توجهی از مهارت در ایفای نقش برسد.

ین در نقش پدر خانواده و کسی که رویای مزرعه‌داری در آمریکا را در سر دارد، با امیدی نه چندان منطقی مسیر موردنظر خود را شروع می‌کند و با وجود موانع پیش‌ رویش دست از ممارست برنمی‌دارد. اصرارهای او برای همسرش پذیرفتنی نیست و همین موضوع سبب شکاف و جدایی بین آن‌ دو می‌شود. در انتهای فیلم و با شدت گرفتن این اختلافات، ین به درستی احساس درماندگی و سرگردانی شخصیتش در انتخاب اولویت‌های زندگی‌ را بروز می‌دهد و همین برداشت مناسب از کاراکتر او را به موفقیت در ایفای قابل قبول آن می‌رساند. به نظر می‌رسد مسیر هنری این بازیگر ۳۷ ساله روشن‌تر از گذشته است و اگر قادر به انتخاب‌های درست باشد می‌توانیم در آینده منتظر هنرنمایی‌های این چنینی از او باشیم.