آسمان سرخ خونین/کارگردان: پیتر توروارت / بازیگران: پری باومایستر، کارل آنتون کوچ، رولاند مولر/ تهیه‌کننده: کریستین بکر/ پخش از: نتفلیکس/ ژانر: دلهره‌آور، اکشن/ کشور: آلمان، انگلیس/ امتیاز در آی‌.ام.دی.بی: ۶.۱ از ۱۰، امتیاز در متاکریتیک: ۴۳ از ۱۰۰ ، امتیاز در راتن تومیتوز: ۸۱ از ۱۰۰

خلاصه: فیلم دربارهٔ یک مادر جوان است که به یک بیماری مرموز مبتلا شده و باید برای نجات فرزندش از دست هواپیماربایان، راز پنهان خود را آشکار کند.

*

این روزها به قدری در معرض آثار تخیلیِ ضعیف و کلیشه‌ای قرار گرفته‌ایم که حتی فیلم‌هایی با رعایت حداقل‌ها می‌توانند باعث دلگرمی ما شوند. آن‌هایی که محدود به اکشن‌های تکراری و هیجانات بی‌اساس و حتی خسته‌کننده نیستند و در کنار سرگرم‌کردن مخاطب، حرفی هم برای گفتن دارند. فیلم جدید نتفلیکس، آسمان سرخ خونین، در این دسته قرار ‌می‌گیرد. یک هارور-اکشن سرحال که پیوند تازه‌ای بین سینمای خون‌آشامی و حادثه هواپیماربایی برقرارکرده است. این فیلم با استقبال فوق العاده‌ای مواجه شد و توانست  با ۵۰ میلیون بازدید در ۴ هفته اول، موفق‌ترین محصول آلمانی نتفلیکس تا به امروز لقب بگیرد!

مقدمه فیلم کوتاه و گیراست و قصه در ادامه با ضرباهنگی پویا به جلو پیش می‌رود. نیمه ابتدایی در خدمت فضاسازی و معرفی وضعیت غیرعادی شخصیت اصلی (نادیا) پیش می‌رود اما موضوعی که جلوتر از او نقطه‌عطف اول را می‌سازد، سرقت هماپیماست. فیلم تا نیمه‌ کار درگیر این هواپیماربایی می‌ماند و سپس در دومین نقطه اوجش، بخش اسلشر و خون‌آشامی را به قصه تزریق می‌کند. این همپوشانی ژانرها به دقت انجام می‌شود و تعادل مناسبی ایجاد می‌کند. موضوعی که رعایت نکردنش می‌توانست ضرر جبران‌ناپذیری به ریتم و حتی روند داستان وارد کند.

فیلم برای حفظ هیجان و جذابیت داستان به سراغ ترفندهای بعضاً تاثیرگذار می‌رود. برای مثال فلاش‌بک‌هایی که به گذشته نادیا زده می‌شود از یکنواخت شدن فضای فیلم که تماما در هواپیما می‌گذرد، جلوگیری می‌کند. برخلاف این تصمیم در یک‌چهارم پایانی عملا قصه‌ای تعریف نمی‌شود و فقط با اکشن‌های پرخشونت و زد و خوردهای بسیار دنبال می‌شود و فیلم هم کاملا معمولی و کلیشه‌ای به پایان می‌رسد. با این وجود اما زمان کافی به شخصیت‌پردازی و درام داستان داده شده است. آسمان سرخ خونین در کنار صحبت از نگاه قضاوت‌گرانه به مسلمانان و به‌طور کلی مردم خاورمیانه، از مفهموم کنترل در زندگی و سخت بودن حفظ آن حرف می‌زند. همان چیزی که داشتنش در فیلم تقریباً غیرممکن است.