درون/ کارگردان و اجراکننده: بو بِرنهام/ تهیه‌کننده: جاش سینیور/ پخش از نتفلیکس/ امتیاز در آی.ام.دی.بی: ۸.۸ از ۱۰ / امتیاز در راتن تومیتوز: ۹۷ از ۱۰۰

خلاصه: یک نمایش ویژه‌ تلویزیونی که توسط کمدینی به نام بو برنهام در دوران قرنطینه و در ارتباط با مشکلات آن نوشته و ساخته شده است.

*

یکی از جدی‌ترین جنبه‌های مخرب و البته نامرئی بیماری کرونا محکوم‌کردن دنیا به انزوا بود. با اینکه افراد زیادی از ابتلا به ویروس جان سالم به در بردند اما هیچکس نتوانست از تاثیر قرنطینه بر زندگی‌اش در امان بماند. به ویژه آن‌هایی که شغلشان بر پایه تعاملات انسانی بود، از جمله کمدین‌ها. افرادی که کارشان خنداندن جمعیت است و حالا که جمعیتی در کار نبود می‌بایست زیست‌ جدیدی پیدا می‌کردند. مانند ترفندی که بو برنهام بکار گرفت و در تنهاییِ دوران قرنطینه دست به ساخت برنامه‌ طنزی در خانه‌اش زد. نمایشی به نویسندگی، خوانندگی، فیلمبرداری، تدوین و کارگردانی خودش که به اجراهای کمدیک بدون تماشاگر پرداخته و  ترس و افسرگی‌اش از شرایط پاندمی را با زبان طنز تلخ به اشتراک گذاشته است. این نمایش بازتابی‌ست از ملال دوران قرنطینه به روایت کمدینی افسرده؛ تناقضی که خودش بار کمیک دارد و منجر به تقویت موقعیت‌سازی شده‌است.

درون ساختار شبه‌تجربی و تازه‌ای دارد. جامپ‌کات‌های پر تعداد و استفاده افراطی از رنگ‌های تند همراه با تدوین نه چندان تمیزی که البته عامدانه بوده و نمود غیر محتوایی از آشفتگیِ دوران قرنطینه است. تمام فیلم داخل خانه کوچک برنهام ضبط‌شده و احساس خفقان از تحمل فضای تکراری به خوبی منتقل می‌شود‌. صحنه معمولا نامرتب و شلوغ است تا بی‌حوصلگی، سردرگمی، تنش‌های فکری و خوددگیری او پنهان نماند. محتوای کار شامل پارودی‌های موزیکال و اپیزودیک با موضوع بررسی مسائل مهم و حتی دغدغه‌های شخصی برنهام است. موضوعاتی مانند نژادپرستی، سرمایه‌داری، اعتیاد به اینترنت و ارتباطات ناقص مجازی، بلوغ، شکست‌های عاطفی و ترس از پیری و مهم تر از همه خودِ کمدی. اینکه وظیفه طنز در این شرایط پیچیده چیست؟ می‌شود به همه چیز خندید و با هر مشکلی شوخی کرد؟ اصلا کمدی آنقدر قدرتمند است که بتواند ما را از این ملال‌ِ جمعی نجات دهد؟ جواب این سوالات را شاید بتوانیم با تماشای این نمایش جذاب پیدا کنیم.