کارگردان: ژولیا دوکورنو / بازیگران: ونسان لندون، آگاته راسل، لایس سلامی / ژانر: درام، تریلر /  شرکت در بخش: رقابتی / امتیاز در آی.ام.دی.بی: ۶.۵ از ۱۰ / امتیاز در راتن تومیتوز: ۹۴ از ۱۰۰ / امتیاز در متاکریتیک: ۷۳ از ۱۰۰

دیوید ارلیچ  (ایندی‌ وایر):ژولیا دوکورنو مسیر فیلم قبلی‌اش خام (۲۰۱۶) را با یکی از دیوانه‌وارترین فیلم‌هایی که تا به حال در کن نمایش داده شده دنبال می‌کند. می‌توان گفت جادوی تیتان مدیون پیوندی‌ست که دوکورنو بین بصیرت و جنون، شوکه شدن و بازشناخت و نیز سوپاپ و کلاج [ماشین] برقرار می‌کند. این فیلم را باید روی پرده عریض سینما، با صدای بسیار بلند و همراه با جمعیتی مشغول داد و فریاد که از هر طرف شما را احاطه کرده‌اند تماشا کرد.

آنا اسمیت (ددلاین):زنانگی و باروری در مرکز داستان قرار دارد. و بازهم، مانند اثر قبلی، این مفاهیم به جای انتقال از طریق دیالوگ‌ها اغلب به صورت بصری نشان داده می‌شوند. با اینکه تیتان به اندازه فیلم خام آشکارا یک اثر فمینیستی نیست اما حضور یک شخصیت محوری زن که ارتباط‌گرفتن - و حتی دوست‌داشتن -او بسیار سخت است ممکن است در همین راستا باشد.

بوید ون هوِیج (هالیوود ریپورتر): در تیتان مولفه‌هایی از فیلم‌های ژانر وحشت جسمی [آسیب یا قطع عضو بدن]، انتقام زنانه و شیفتگان ماشین که عاشق تخت‌ِ گاز رفتن هستند وجود دارد (با این وجود به نظر نمی‌رسد طرفداران مجموعه سریع و خشمگین لزوما جذب این فیلم شوند). کل فیلم در چنین سطح نمادین و اغراق‌آمیزی پرداخته شده، بنابراین هر کسی که نسبت به نبود رئالیسم یا باورپذیری شاکی است، درکی از مقصدی که دوکورنو می‌خواهد مخاطب را به آن برساند ندارد.

پیتر برادشاو (گاردین): این همان کارگردانی‌ست که سال ۲۰۱۶ نخستین حضورش را با فیلم ترسناک و هوشمندانه خام رقم زد. فیلمی که با استفاده از تصاویر تکان‌دهنده‌ آدم‌خواری به صحبت در مورد هویت و انگاره بدن پرداخت. شاید بتوان گفت