پرونده سینمای ژاپن: بخش دوم؛ سینمای سنتی
دار و دسته های سامورایی

 


به کوشش احسان آجورلو


ژانر سامورایی همواره از دسته ژانرهایی است که کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد. در اغلب کتاب‌های ژانر یا مقالات از قلم می‌افتد و اشاره‌ای به آن نمی‌شود.گویی آن را ژانر محسوب نمی‌کنند. در حالی که تمامی مولفه‌های یک ژانر را داراست.  ژانر سامورایی را می‌توان تنها ژانری دانست که با مولفه‌های بومی خارج از هالیوود رشد کرد و به مدد کارگردانان ژاپنی به درجه بالایی از رمز و راز زبان سینمایی دست یافت. رمز و رازی که مخاطبان گسترده‌ای در سراسر جهان پیدا کرد. حتی تا حدود زیادی با ژانر وسترن قرابت پیدا کرد و ساب ژانر وسترن اسپاگتی تحت تاثیر آن قرار گرفت. اما فیلم‌های سامورایی از آن رو بسیار با اهمیت هستند که جدا از مسائل تاریخی مسائل پشت پرده سیاسی و اجتماعی ژاپن را نیز آشکار می‌کنند. هر چند تحریف‌های تاریخی از چهره سامورایی یک استاد شمشیرزنی عدالت محور ساخت اما در واقع سامورایی‌ها دارای وجه سیاهی نیز بودند که برخی از فیلم‌سازان در فیلم‌هایشان آن را آشکار کردند. از این رو جدال فلسفی درونی سامورایی با جامعه عمقی دو چندان به مولفه‌ها و کنش‌های این شخصیت در سینما داد. در بخش دوم پرونده سینما ژاپن به صورت متمرکز به این دسته از فیلم‌ها پرداخته‌ایم تا با دیدی گسترده بتوانیم از لحاظ هستی شناختی و معرف شناختی این ژانر و شخصیت‌های آن را مورد بررسی قرار دهیم.

 

 در بخش دوم این سری، به فضای سنتی سینمای ژاپن در قالب سینمای سامورایی پرداخته ایم. عناوین و لینک های مطالب را در زیر بخوانید:

 

بوشیدویِ ارواح/ درباره‌‌ کوایدان (ماساکی کوبایاشی/1964) و نسبت سامورایی با عالم مرگ/نیروان غنی‌پور

 

سینما سامورایی/ نیکلاس روکا/ ترجمه مریم فامیلیان

 

سامورایی که دیگر سامورایی نبود/پویا هاشم‌پور

 

چرا هاراگیری بهترین فیلم ضد سامورایی است؟/ ویل کریلی/ ترجمه احسان آجورلو

 

سامورایی: ژانر فیلم‌سازی فراملی/ فیلم سامورایی ژاپنی به عنوان سکوی پرشی در فیلم‌های خارجی/ترجمه آزاده باقری

 

بر له و علیه سامورایی/ در کشاکش صدق تصویر سامورایی در سینما/ احسان آجورلو

 

 

 

1400/10/15 17:11:40