شب گذشته در سوهو/ کارگردان: ادگار رایت/ بازیگران: آنیا تیلور جوی، مت اسمیت، دایانا ریگ/ تهیه‌کنندگان: تیم بوان، اریک فلنر/ توزیع‌کننده: یونیورسال پیکچرز/ امتیاز در آی‌.ام.دی.بی: ۸.۷ از ۱۰ ، راتن تومیتوز: ۷۳ از ۱۰۰ ، متاکریتیک: ۷۴ از ۱۰۰

خلاصه فیلم: دختری جوان به نام الوئیز با یک حس ششم عجیب، به طرز مرموزی به زمان گذشته سفر کرده و در بدن خواننده موردعلاقه‌اش، سندی، ظاهر می‌شود.

*

جفری مک‌ناب (ایندیپندنت): ادگار رایت با همان انرژی همیشگی‌اش کارگردانی را انجام می‌دهد و چند عنصر کمیک را هم معرفی می‌کند. همچنین موسیقی متن فیلم سرشار از آهنگ‌های محبوب و شاخص دهه شصت میلادی است. با این وجود شب گذشته در سوهو یک فیلم ناموزون با ساختار روایی ناخوشایند و دست و پا گیر است.

جیسن سالامونز (رپ): شب گذشته در سوهو به‌عنوان یکی از بهترین فیلم‌هایی که با محوریت شهر لندن در این دهه ساخته شده‌، ترکیبی از داستان‌های ترسناک خشونت‌آمیز و تقلید ستایش‌گرانه‌‌‌ی باشکوهی از آثار پیشین است‌. دلیلش احتمالا به این موضوع برمی‌گردد: در حالی که از شلوغی و تحرک شهر سوهو (حداقل در دوران قبل از پاندمی) در زمان حال لذت می‌برد، به طور جدی سرمست از گذشته فرسوده و البته کاریزماتیک آن منطقه و میراثِ همچنان چشمگیرش می‌شود.

دیوید رونی (هالیوود ریپورتر): ادگار رایت در بهترین حالت خود یک قصه‌گوی پرشور است. همان‌طور که در فیلمی مانند بچه‌ راننده (۲۰۱۷) او متوجه هیجان درونی تماشاگران در استفاده از فیلم‌برداری پویا، سرنخ‌های موجود در موسیقی و تدوین، و همچنین انفجار بصری در طرح و رنگ می‌شود اما هرگز اجازه نمی‌دهد عناصر اصلیِ داستان و شخصیت‌ها تحت الشعاع این ترکیب از مهارت‌های استادانه قرار بگیرند. در اینجا هم همان احساس، که کارگردان در حال سپری‌کردن اوقات خوبی است، وجود دارد.

زن بروکس (گاردین):  فیلم ادگار رایت مبتذل و بی‌اهمیت است. مانند یک آهنگ سه دقیقه‌ای پاپ که در خوشایندترین حالت ممکن از مبتذل‌بودن و بی‌اهمیتی قرار دارد. مثل یک جنجال متظاهرانه که به طرز احمقانه‌ای لذت‌بخش است. فیلم با اشتیاق شدید یک شخصیت نوجوان تغدیه می‌شود که به‌سوی دستیابی به موفقیتی بزرگ یا در عوض، یک فروپاشی ناخواسته حرکت می‌کند. گویی این کارگردان و نویسنده بریتانیایی کیسه‌ای از عناصر تشکیل‌دهنده برای ساخت دهه ۱۹۶۰ را تهیه کرده، این مواد را جلا داده و سپس آن‌ها را به ساز خودش رقصانده. این فیلم ‌کاملا بی‌منطق و به‌طور احمقانه‌ای دلنشین است.