میناماتا/کارگردان: اندرو لویتاس/ بازیگران: جانی دپ،هیرویوکی سانادا ، مینامی/ تهیه کننده:  اندرو لویتاس، جانی دپ/ توزیع کننده: ام.جی.ام، امریکن اینترنشنال پیکچرز/ امتیاز در سایت آی.اِم.دی.بی: ۸.۳  از ۱۰/ امتیاز در سایت راتن تومیتوز: ۷۱ از ۱۰۰/ امتیاز در سایت متاکریتیک: ۵۱ از ۱۰۰

خلاصه: یک عکاس جنگی آمریکایی به‌نام یوجین اسمیت به ژاپن بازمی‌گردد تا از اثرات هولناک مسومیت جیوه بر ساکنان ساحلی آن‌ کشور تصویربرداری کند.

زمانی‌ که اولین عکس‌ها در تاریکخانه ظاهر شدند کمتر کسی می‌توانست نقش پررنگ آ‌ن‌‌ها را در روند تاریخ پیش‌بینی کند. چه اسرار مخوفی که ممکن بود تا ابد سربه‌مهر باقی بمانند، اگر دوربینی نبود تا عمق فاجعه را شکار کند و سکوت این راز را بشکند. و چه انسان‌های شجاعی که در مسیر دست‌یابی به این تصاویر جان خود را به خطر انداختند. میناماتا داستان همین شجاعت‌هاست. هنگامی که هزاران نفر از مردم ژاپن در اثر مسمومیت جیوه دچار مشکلات شدید ذهنی و جسمی شده بودند، عکاسی از آمریکا به آن‌جا سفر می‌کند تا صدای رنج و اعتراض آن‌ها را به گوش جهان برساند.

میناماتا برخلاف دیگر اثر سینمایی افشاگرانه‌ یعنی آقای جونز ( آگنیشکا هولاند/ ۲۰۱۹) به سرعت قصه‌اش را آغاز می‌کند و در بیان آن هم صراحت لازم را به ‌کار می‌گیرد. زهر اتفاقات تلخ را نگرفته و زمان کافی در اختیار نمایش بدن‌های خمیده و دِفُرمه قرار می‌دهد. در طول فیلم  به مسئله شرم افراطی ژاپنی ها که ریشه در فرهنگ ‌آن‌ها دارد پرداخته شده است. در نورپردازی از رنگ آبی به‌عنوان نمادی از رنج و اندوه استفاده‌ قابل توجهی شده و همچنین موسیقی حضور پررنگ و تاثیرگذاری دارد. جانی دپ در نقش اصلی به روزهای خوبش نزدیک شده و در نقش یوجین، یک عکاس افسرده ولی متعهد، حضور موثری دارد. از نکات جالب در فرم اثر می‌شود به تلفیق فیلمبرداری رنگی با سیاه و سفید برای واقع‌گرایی بیشتر اشاره کرد.

شخصیت یوجین گذشته ناقصی دارد. فلش بک‌هایی که قرار است اطلاعاتی از سفرقبلی‌اش به ژاپن بدهند بیشتر باعث سردرگمی می‌شوند. البته در زمان حال هم این الکن بودن جریان دارد و درامِ دست‌وپا‌ شکسته‌ای را میان او و مترجمش شاهد هستیم. اما ضربه اصلی در جای دیگری‌ست. برخلاف مینی‌سریال چرنوبیل (یوهان رنک / ۲۰۱۹) که اولویت با واقعه‌نگاری بوده و خود سوژه تبدیل به موتور محرکه اثر می‌شود، اینجا فقط خرده قصه‌هایی را به نمایندگی از کلیت سوژه داریم. از طرفی معرفی آمریکا به عنوان نجات‌دهنده نهایی مردم دنیا یک پیام سیاسی گل‌درشت و آزاردهنده است. ناگفته نماند چنین موضوعی قابلیت پرداخت حرفه‌ای تری داشت و بهتر ‌می‌بود به کارگردان باتجربه‌تری سپرده‌ می‌شد. شاید در آن صورت با یک شاهکار روبرو می‌شدیم.