کارگردان: الکساندر آژا / بازیگران: ملانی لاورن، متیو آمالریک، مالک زیدی / کشورهای سازنده: آمریکا، فرانسه / ژانر: علمی تخیلی، تریلر / زبان:  فرانسوی/ امتیاز در سایت آی.اِم.دی.بی:  ۶.۵ از ۱۰ / امتیاز در سایت راتن تومیتوز:  ۸۸ از ۱۰۰ / امتیاز در سایت متاکریتیک: ۶۷ از ۱۰۰

خلاصه:  یک زن به طور ناگهانی در اتاقک سرمایشی به‌هوش می‌آید در حالی که دچار فراموشی شده و درخطر از دست دادن اکسیژن قرار دارد.

*

به سبک فیلم‌های تخیلی-روانشناسی، با یک اثر جدی و پرسشگر مواجهیم. کارگردان فیلم که تجربه‌ بالایی در ساخت فیلم‌های دلهره‌آور دارد، در جدیدترین اثرش انگیزه بقا را دست‌مایه‌ای برای طرح یک نگرش فلسفی‌ قرار می‌دهد و در قالب یک موضوع هیجان‌انگیز به بیان دغدغه‌های انسان‌شناسانه می‌پردازد؛ زیرا در چنین موقعیت مرگباری پناه بردن به حافظه و یادآوری خاطرات صرفا یک مکانیزم دفاعی در برابر انزوا نیست، بلکه کلید نجات و تنها راه غلبه بر نابودی‌ست. اکسیژن با تلاش برای زنده‌ماندن شروع می‌شود، این انگیزه در ادامه با توسل به خاطرات زن تغییرشکل می‌دهد و نهایتا به مرحله هویت‌یابی می‌رسد.

جدا از موضوع فیلم، زمان آن نسبت به محتوایش طولانی است و بخش‌های اضافه زیادی مخصوصا در نیمه نخست دارد. داستان سریع شروع می‌شود اما نقطه عطف اول خیلی دیر و نزدیک به نیمه‌ اثر اتفاق می‌افتد و در بعضی لحظات نیز اتفاقات از منطق فاصله می‌گیرند. اما در عوض بازی ملانی لاورن بسیار درگیرکننده و رضایت‌بخش است. با این وجود او در این مسیر تنها نیست و موسیقی متن زیبای فیلم در انتقال احساس ترس، تنهایی و اضطراب در کشف حقیقت به کمکش آمده. اضافه بر آن ها طراحی صحنه، زاویه‌های متنوع دوربین در فضای محدود و استفاده بجا از فلش‌بک از دیگر جنبه‌های مثبت اکسیژن به حساب می‌آیند.

انزوای شخصیت اصلی یادآور وضعیت فضانورد فیلم جاذبه (آلفانسو کوارون/۲۰۱۳) بوده و مانند فیلم ورود (دنی‌ وینلوو / ۲۰۱۶)  خاطرات پراکنده نقش کلیدی در پیشبرد وضعیت ذهنی زن ایفا می‌کنند. مسئله خودآگاهی و ماهیت وجودی هم وام گرفته از فیلم‌های ماه (دانکن جونز /۲۰۰۹) و سریال وست‌ورلد (جاناتان نولان/ ۰۰۰- ۲۰۱۶) است. اما چون رویکرد خلاقانه‌ای در برخورد با این مسائل وجود ندارد، محصول نهایی فقط نسخه‌ ضعیف‌تری از این آثار محسوب می‌شود و در حد یک فیلم سرگرم‌کننده جالب -و نه بیشتر از آن- باقی می‌ماند.